നിലാവിൽ പറഞ്ഞ നാല് കഥകൾ

മഴക്കാലത്ത്  ഞാൻ വീട്ടിൽ പോകുന്നതുതന്നെ വിരളമായി. നന്നാക്കാനുള്ള ഇലക്ട്രോണിക്സ് ഉപകരണങ്ങളും ടൂൾബോക്സുമൊക്കെയായി ഞാൻ കുരിശുമുട്ടത്തെ പുന്നൂസച്ചായന്റെ പുരയിടത്തിൽ അന്തിയുറങ്ങി. ദുബായിയിൽ ബാർ ബുസിനസ്സ് നടത്തുന്ന അച്ചായൻ നാട്ടിലോട്ടേ വരാറില്ല. എങ്കിലും എന്റെ കിടപ്പ് അച്ഛൻ പറഞ്ഞ് അങ്ങേർക്കറിയാം. ആദ്യമോന്നു സംശയിച്ചെങ്കിലും ഞാൻ വലിയ ശല്യക്കാരനൊന്നുമല്ല എന്നു മനസ്സിലായപ്പോൾ  എതിർക്കാനും പോയില്ല. മാത്രമല്ല ഒരിക്കൽ നാട്ടിൽ വന്നപ്പോൾ, ഞാനുള്ളതുകാരണം വസ്തുവിൽ കഞ്ചാവ് വലിക്കാൻ ആന്റിസോഷ്യൽസ് കയറില്ല  എന്നുപറഞ്ഞ് എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. നഗരത്തിൽ ഏക്കർ കണക്കിന് വസ്തുവകകളുള്ള അച്ചായൻ ഒരു സുപ്രഭാതത്തിൽ ഈ പൂഞ്ചോലയിൽ വന്ന് പുരയിടം വാങ്ങിയതെന്തിനെന്ന് എനിക്കും പിടികിട്ടിയിരുന്നില്ല. പക്ഷെ വളരെ ശാന്തമായ സ്ഥലമായിരുന്നു അത്. നിലാവുള്ള രാത്രികളിൽ അവിടെ കഴിയുന്നത്ര സുഖം വേറെയൊരിടത്തും കിട്ടില്ല. മൂന്നുവശം മതിൽ. ഒരു വശം കാണിത്തോട്. പശ്ചിമഘട്ടത്തിൽ നിന്നുള്ള ശുദ്ധജലം. പുരയിടത്തിലില്ലാത്ത പൂച്ചെടികളും വൃക്ഷങ്ങളുമില്ല. പൂവാങ്കുരുന്ന്, തെച്ചി, വാക, അശോകം, മഞ്ഞമന്ദാരം എന്നുവേണ്ട എല്ലാമുണ്ട്. കൂടാതെ അച്ചായന്റെ ഭാര്യ എൽസിയാന്റി വച്ചുപിടിപ്പിച്ച കുറേ വള്ളിച്ചെടികളും. എന്നാലവരാരും അങ്ങോട്ട് തിരിഞ്ഞുനോക്കാറുപോലുമില്ല.

പറഞ്ഞുവരുമ്പോൾ സുപ്രധാനമായ കാര്യങ്ങളിനിയുമുണ്ട്. അവിടെയൊരു യക്ഷി വസിച്ചിരുന്നു. മാതു എന്നോ മാതുല എന്നോ പേര്. പാലമരമുണ്ടായത് കൊണ്ടാകണം. പാലമരം ഒന്നല്ല. നിരവധിയുണ്ട്. യക്ഷിയുടെ സാന്നിധ്യം എനിക്കറിയാനെ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. പാലയുടെ ചുവട്ടിലാണ് കരിമ്പടം പുതച്ചുകൊണ്ടുള്ള എന്റെ കിടപ്പ്. ഒരു ദിവസം രാത്രി എന്റെ പുറത്തേക്ക് അരളിപ്പൂക്കളും വാകയും അശോകവുമൊക്കെ വന്നു  വീണു. നോക്കുമ്പോഴല്ലെ വിശേഷം! അതായിരിക്കുന്നു മുടിയഴിഞ്ഞ യക്ഷി. ആദ്യമൊന്ന് പേടിച്ചെങ്കിലും ഞാൻ ഗൗനിക്കാനേ പോയില്ല. എന്നെക്കണ്ടഭാവം യക്ഷിയും നടിച്ചില്ല.

രാവിലെയാകുമ്പോൾ ഞാൻ റിപ്പയർ ചെയ്ത ടാബുകളും ഫോണുകളുമായി നഗരത്തിലേക്ക് പോയി തിരക്കുകളിലലിയും. രാത്രിയിൽ അലഞ്ഞ് ക്ഷീണിച്ചു വന്നുകിടക്കുമ്പോൾ യക്ഷി പാലയൊഴിഞ്ഞ് പോകുന്നത് കാണാം. ചിലപ്പോൾ പാതിരാവരെ പൂകെട്ടിക്കൊണ്ടോ നാലുംകൂട്ടി മുറുക്കിക്കൊണ്ടോ മുകളിലിരിക്കും. പാതിരാകഴിയുമ്പോൾ കാണിത്തോട് കടന്ന് എങ്ങോട്ടോ പോകും. പുലരുമ്പോൾ മടങ്ങിവരും. അങ്ങനെ ഒരു ഷിഫ്റ്റ് പോലെയായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ വാസം എന്ന് പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ.

എന്തെല്ലാം വിശേഷങ്ങളുണ്ട് യക്ഷിയെപ്പറ്റി പറയാൻ!  കേൾക്കണ്ടേ? എന്റെ കൈയ്യിൽ എന്തിരിക്കുന്നു?  കേടായ കുറച്ചു ടാബുകളും ,ഫോണൂകളും, സോൾഡെറിംഗ് മെഷീനും , ബാറ്ററികളും പിന്നെ കുറച്ച് ഈയവും. എന്തെല്ലാം സാധനങ്ങളുണ്ട് യക്ഷിയുടെ കൈയ്യിൽ! അതല്ലെ കഥ. ഒരു ദിവസം നിനച്ചിരിക്കാതെ ഒരു ആമാടപ്പെട്ടിയും കൊണ്ട് യക്ഷി എന്റെ അടുത്തുവന്നു. ഈ ഉപകരണങ്ങളൊക്കെ കണ്ടപ്പോൾ ഞാനൊരു മരപ്പണിക്കാരനോ ചെരുപ്പുകുത്തിയോ ആയിരിക്കാമെന്ന് യക്ഷി കരുതിയിട്ടുണ്ടാവണം. ഞാനതിനെ ശരിയാക്കി ഒരു സാക്ഷയിട്ടുകൊടുത്തു. അന്നാണാദ്യമായിട്ട് ഞങ്ങൾ അന്യോന്യം മിണ്ടിയത്. കൂടുതൽ സംസാരിക്കുന്ന പ്രകൃതക്കാരിയല്ല യക്ഷി. അന്തർമുഖിയാണ്. എപ്പോഴും മുറുക്കിക്കൊണ്ടോ താംബൂലത്തട്ടത്തിൽ നഖം കൊണ്ട് ശബ്ദമുണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടോയിരിക്കും. എന്തൊക്കെയുണ്ടെന്നറിയാമോ യക്ഷിയുടേതായ സാധനങ്ങൾ! നിലാവത്ത് മുകളിലോട്ട് നോക്കിയാൽ കാണാം.  എണ്ണിയാലൊടുങ്ങില്ല. വട്ടത്തളിക,  താംബൂലച്ചെല്ലം, അടയ്ക്കാപ്പെട്ടി, പച്ചപ്പട്ട്, ദീപസ്തൂപം, ചന്ദനമുരയ്ക്കുന്ന ചിത്രക്കല്ല്, കളഭച്ചട്ടി, കാഞ്ചനക്കൊലുസ്, വെള്ളുടയാട, പവിഴക്കല്ല്, വൈഡൂര്യം, പൂക്കുട, വിശറി, ആമാടപ്പെട്ടി, പൂകെട്ടാൻ നൂൽ, പനയോല, നാരായം, രത്നം പതിച്ച അരഞ്ഞാണം, വെറ്റിലപ്പാത്രം, കുങ്കുമച്ചെപ്പ്, രാമച്ചമെത്ത… ഇനിയുമുണ്ട്. വലിയ എഴുത്തുകാരിയായ ആമിപോലും ഇത്രയും ഗംഭീരമായ  ലാസ്യ, ആലസ്യ  പെൺവിശേഷത്തെ വർണ്ണിച്ചിട്ടില്ല.

” നിങ്ങളീ ദേശത്ത് വന്നിട്ടെത്ര നാളായി?” ഒരിക്കൽ മുകളിലോട്ട് നോക്കി ഞാൻ ചോദിച്ചു.

” ഇളംചെഞ്ചൻ തമ്പ്രാന്റെ കാലത്ത്. തിരുക്കുറൾ എന്നുകേട്ടിട്ടുണ്ടോ ചെറുപ്പക്കാരാ?”

വെറ്റിലയെടുത്ത് ഞരമ്പ് കളയുന്നതിനിടയിൽ യക്ഷി ചോദിച്ചു.

“പിന്നില്ലാതെ. തിരുവള്ളുവാറിന്റെ. ക്രിസ്തുവിന് മുൻപ് രണ്ടാം ശതകം. അപ്പോൾ സംഘകാലപാരമ്പര്യമുള്ള യക്ഷിയാണല്ലേ. ഞാൻ ജനിച്ചിട്ട് ഇരുപത്തിമൂന്ന് കൊല്ലമായി. ബി.ടെക് പോയകൊല്ലം കഴിഞ്ഞു” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

ഒരിക്കൽ പടിക്കമെടുക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ ഞാൻ പറഞ്ഞു:

” യക്ഷിമാതൂ ഞാൻ ചുവട്ടിലിരിയ്ക്കാണെന്ന്ള്ള ഓർമ്മവേണേ. മുറുക്കിത്തുപ്പുമ്പോൾ സൂക്ഷിക്കണേ”

പൂക്കൾ വീഴുന്നതല്ലാതെ മുറുക്കുമ്പോൾ ഒരു തുള്ളിപോലും വീഴുന്നതായി തോന്നിയിട്ടില്ല. രാത്രിയിൽ കാണിത്തോടിനപ്പുറത്ത് നിന്ന് ചില ശബ്ദങ്ങൾ കേൾക്കുമ്പോൾ ഞാൻ പറയും:

” യക്ഷീ നിങ്ങളെയതാ മാടനോ മറുതയോ വന്ന് പൂചൂടാൻ വിളിക്ക്ണ്”

കുറച്ചൊരു നിശബ്ദതയ്ക്കുശേഷം യക്ഷി മറുപടി പറയും:

” അത് മാടനല്ല ചെറുപ്പക്കാരാ. കാലൻകോഴി കൂവുന്നതാണ്”

എന്നാൽ പാലപൂക്കുന്ന നാളുകളിൽ പരിമളവും പൂപ്പടപ്പാട്ടും നിറയുമ്പോൾ യക്ഷി മാടനുമായി രമിക്കുന്നതല്ലേയെന്ന് ഞാൻ സംശയിക്കാതിരുന്നില്ല. ഇവരുടെ ലോകം ആർക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയും.

അവധി ദിവസങ്ങളിൽ, കൂടെ പഠിച്ച , വീർത്തുരുണ്ട്, വടിവൊത്ത നിതംബങ്ങളുള്ള പെൺസുഹൃത്തുക്കൾ എന്നെ വന്നു കാണുമായിരുന്നു. എല്ലാം സോഫ്റ്റ്വയർ എഞ്ചിനിയർമാർ. ആരും കാണാതെ മദ്യപിക്കുവാനും കൊക്കെയ്ൻ കയറ്റാനുമാണ് ഇവളുമാരുടെ വരവ്. ഞാൻ ഇതൊന്നും ഉപയോഗിച്ചിരുന്നില്ല. എന്നല്ല ഒന്നിനോടുമെനിക്ക് ആസക്തിയുണ്ടായിരുന്നില്ല.  വല്ലപ്പോഴുമൊരിക്കൽ, നിർബന്ധിച്ചാൽ മാത്രം, ഇവളുമാരെയാരെയെങ്കിലും ഭോഗിച്ചാലായി. പെൺകാമനകളിൽ, പുരുഷന്റെ യഥാർത്ഥ സ്ഥാനമെന്തെന്ന് അവരുടെ വികാരങ്ങളിൽ നിന്നുതന്നെ മനസ്സിലാക്കാൻ , ഞാൻ പെൺസുഹൃത്തുക്കളുമായി പാവക്കൂത്താടുമായിരുന്നു. പക്ഷെ ഒന്നും യക്ഷിയുടെ മുമ്പിൽ വച്ചല്ല.  ഈ പെൺസുഹൃത്തുക്കളേക്കാളും എത്രയോ സൗന്ദര്യവും വശ്യതയുമുള്ള യക്ഷിയെ അത്തരത്തിൽ കാണാൻ തുനിഞ്ഞില്ല എന്നുമാത്രമല്ല ആ രൂപത്തെയോർത്ത് സ്വയംഭോഗം ചെയ്യരുതെന്നും ഞാൻ ദൃഢനിശ്ചയമെടുത്തിരുന്നു. അങ്ങനെയായാൽ ഞാൻ പ്രണയത്തിൽ വീഴുമെന്നും അത് പ്രതിബദ്ധത സൃഷ്ടിക്കുമെന്നും  ഞാൻ ഭയന്നു. ഭോഗത്തിനും പ്രണയത്തിനും വ്യത്യസ്ത ലക്ഷ്യങ്ങളാണുള്ളത് എന്ന നിലപാടിനൊന്നും മാറ്റം വരുത്താൻ ഞാൻ തയ്യാറുമായിരുന്നില്ല.  യക്ഷിയെ കാണുമ്പോൾ നടിമാരായ അലീഷ്യ സിൽവർസ്റ്റോണിനേയും കേയ്റ്റ് വിൻസ്ലെറ്റിനേയുമൊക്കെ ഓർമ്മവരുമെന്നതിനാൽ ഇവർ ആര്യവംശത്തിലെ ഏതോ സ്ത്രീയായിരുന്നിരിക്കണം എന്നുഞാൻ ഉറച്ചു വിശ്വസിച്ചു.

അങ്ങനെയിരിക്കെ, സംക്രാന്തി കഴിഞ്ഞ് ഒരു ദിവസം ഞാൻ സോൾഡെറിംഗ് മെഷീനുകൾ വൃത്തിയാക്കി കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. ചെറിയതോതിൽ വീശിയടിക്കുന്ന കാറ്റ് കാട്ടുപൂക്കളുടെ ഗന്ധം പരത്തുന്നുണ്ട്. യക്ഷിമാതു പാലയൊഴിഞ്ഞ് താഴേക്ക് വരുന്നതിനിടയിൽ പെട്ടെന്നെന്നോട് പറഞ്ഞു:

” ചെറുപ്പക്കാരാ നിന്നോടൊരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്”

യക്ഷി രാഹുകാലം കഴിയാൻ വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു എന്നുതോന്നും.  കൈയ്യിൽ കൊഴുന്തും കമുകിൻ പൂക്കുലയും പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. കൊഴുന്തിന്റെ മാസ്മരിക ഗന്ധം കാട്ടുപ്പൂക്കളെ അന്യരാക്കി.

” നീ ഇരിക്കുന്നതിനടുത്തായി നിധി കുഴിച്ചിട്ടുണ്ടെടാ”

യക്ഷി പറഞ്ഞു.

ഞാൻ വെറുതെ ഉപചാരമെന്നവണ്ണം മുഖമുയർത്തി നോക്കിയതിനു ശേഷം പഞ്ഞി സ്പിരിട്ടിൽ മുക്കി സോൾഡെറിംഗ് മെഷീനിൽ പുരട്ടുന്നത് തുടർന്നു. യക്ഷി തോട് കടന്ന് പോവുകയും ചെയ്തു. എനിക്കീ നിധിയിലും വിധിയിലുമൊന്നും വിശ്വാസമുണ്ടായിരുന്നില്ല. നിധിമോഹമെല്ലാം അലസൻമാരുടെ ചിന്തകളാണെന്നായിരുന്നു എന്റെ പക്ഷം. എന്നാൽ യക്ഷി,  പട്ടണിയുമ്പോഴും, ചന്ദനമുരയ്ക്കുമ്പോഴും, ആമാടപ്പെട്ടി തുറക്കുമ്പോഴുമെല്ലാം ഇതേ പല്ലവിതന്നെ തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

” നിധിയുണ്ടെടാ ചെറുപ്പക്കാരാ.. പൂവാങ്കുരുന്നിന്റെ ചോട്ടിൽ നിധിയുണ്ടെടാ”